C2 - roślina sprzedawana w doniczce plastikowej o pojemności 1,4L do 2,5L
Węgierka Zwykła to uniwersalna odmiana śliwy o deserowym zastosowaniu i nie zupełnie jasnym pochodzeniu, znana na kontynencie europejskim od XVII wieku. Drzewo rekomendowane jest zarówno celom amatorskim jak i towarowym, a hodowane w doniczce doskonale sprawdza się ponadto jako ozdoba tarasów i balkonów.
Popularna szczególnie na Podkarpaciu, ale znana również w innych rejonach kraju Węgierka Zwykła należy do grupy najbardziej rozpowszechnionych odmian śliw dostępnych obecnie na rynku. Ze względu na uniwersalne właściwości drzewo znajduje powszechne zastosowanie zarówno w przydomowych ogrodach i amatorskich sadach jak i uprawach typowo towarowych, a hodowana w doniczce sprawdza się także m. in. jako dekoracja tarasów i balkonów. Odmiana rośnie umiarkowanie silnie, tworząc obfitą w krótkopędy, równomiernie zagęszczoną koronę o stożkowym kształcie, który wraz z czasem przybiera formę kulistą. Śliwa osiąga docelową wysokość w przedziale jedynie 0,9 m - 1,6 m i wchodząc w okres kwitnienia (na przełomie kwietnia i maja), wydaje na świat atrakcyjne wizualnie kwiaty o eliptycznie wydłużonym kształcie i standardowej średnicy 2-2,5 cm, a ze względu na późne kwitnienie jej pąki rzadko ulegają uszkodzeniom spowodowanym wiosennym przymrozkom. Węgierka ujawnia ponadto średnią podatność na mróz i większość chorób z wyłączeniem tzw. szarki, na którą stosunkowo często zdarza jej się zapadać. Drzewo pozostaje jednak stosunkowo łatwe w uprawie i stanowi uniwersalny zapylacz dla innych odmian śliw.
Węgierka Zwykła umiarkowanie późno wchodzi w okres owocowania, plonując regularnie i obficie pod warunkiem zastosowania właściwej gleby pod uprawę śliwy. Odmiana rodzi symetryczne w stosunku do siebie, średniej wielkości lub małe owoce (25-30 g) o subtelnie wydłużonym lub jajowatym kształcie, pokryte ciemnofioletową lub brązowo-fioletową, średnio grubą skórką. Owoce obmywają się jasnym nalotem i skrywają w sobie bardzo smaczny, soczysty miąższ o żółtej lub zielono-żółtej barwie oraz zwartej konsystencji, który z łatwością odrywa się od spłaszczonej, ostro zakończonej pestki i zachwyca degustatorów słodko-kwaskowatym, aromatycznym smakiem.
Śliwki Węgierki Zwykłej cechuje wysoce deserowy charakter, dlatego owoce wykorzystywane są powszechnie między innymi w produkcji rozmaitych kompotów, dżemów, marmolad, powideł i susz, a także jako dodatek do ciast, deserów i potraw. Mogą być ponadto spożywane “na surowo”, a substancje w nich zawarte, między innymi witaminy (A, C, E, B6, K), fosfor, wapń, magnez, żelazo, pektyny i polifenole, wywierają dobroczynny wpływ na pracę ludzkiego organizmu. Związki te regulują pracę układu trawiennego, spowalniają proces starzenia, wykazują działanie antyoksydacyjne, obniżają ciśnienie krwi i uszczelniają naczynia krwionośne. Ich regularne spożycie rekomendowane jest w szczególności osobom zmagającym się z dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi, osteoporozą, nadciśnieniem oraz palaczom, a także kobietom wchodzącym w okres menopauzy w celu złagodzenia jej objawów.
Dojrzałość zbiorcza śliwek Węgierki wypada w okresie na przełomie połowy września i końca października (precyzyjny termin zbioru uzależniony jest od indywidualnych warunków pogodowych panujących w danym roku wegetacyjnym oraz jakości stanowiska zastosowanego pod hodowlę śliwy). Owoce nie ujawniają jednak tendencji do opadania i wraz z czasem oczekiwania na zerwanie stają się słodsze, dlatego nie ma konieczności przyspieszania “żniw”. Bardzo dobrze znoszą ponadto transport i nadają się do tzw. zbioru mechanicznego.
Węgierka Zwykła pozostaje samopylna i nie wymaga w swoim towarzystwie obecności drzew owocowych, ale sama może stanowić uniwersalny zapylacz dla innych śliw.
Pielęgnacja Węgierki Zwykłej nie należy do wymagających i ogranicza się do wdrażania podstawowych zabiegów związanych z hodowlą większości odmian drzew owocowych.; odmiana preferuje ciepłe i nasłonecznione, osłonięte od silnego wiatru stanowiska i próchniczne, wilgotne gleby o dopuszczalnym poziomie wód gruntowych w granicach 100-130 cm.
Śliwa pozostaje odporna na większość gatunkowych dolegliwości, ale ujawnia wrażliwość na szarkę (ospowatość śliwy), dlatego w trakcie uprawy warto zwracać uwagę na występowania charakterystycznych objawów chorobowych: obecności żółtych, nieregularnych plam na powierzchniach liści, wgłębień i plam na owocach oraz ich przedwczesnego opadania. Plony śliw porażonych szarką nie nadają się do spożycia, a drzewa dotknięte wirusem muszą zostać trwale usunięte z sadu. Do najskuteczniejszych profilaktycznych metod zapobiegania rozwojowi choroby zaliczamy wnikliwe zwalczanie mszyc w okresie od kwietnia do lipca przy wdrożeniu środków owadobójczych.
Rozstawa sadzenia w sadzie (dobra gleba): 3,5 m x 4,5 m =ok. 633 szt./ha.
Rozstawa sadzenia w sadzie (słaba gleba): 3 m x 4 m = ok. 833 szt./ha.
W przypadku nasadzeń poza-doniczkowych jeszcze przed ich dokonaniem koniecznym jest wnikliwe przekopanie i odchwaszczenie gleby ze szczególnym uwzględnieniem chwastów stałych. Ziemia pod uprawę Węgierki Zwykłej powinna ponadto wykazywać wysoki poziom użyźnienia - w przeciwnym wypadku będzie znacznie słabiej owocować, dlatego w razie potrzeby podłoże należy odpowiednio użyźnić lub całkowicie wymienić. Warto również upewnić się, że dołek przygotowany pod hodowlę śliwy jest wystarczająco duży, aby jej korzenie nie uległy zawinięciu w trakcie rozwoju.
Drzewo umieszczone w doniczce z powodzeniem można przyzwyczaić do nowego stanowiska o każdej porze roku z wyłączeniem zimy (w przypadku uprawy poza doniczkowej sadzimy śliwę wiosną lub jesienią). Odmiana wymaga jednak zabezpieczenia przed chłodem, dlatego jesienią jeszcze przed wystąpieniem przymrozków oraz w marcu warto przenieść ją do garażu lub piwnicy. W razie braku takiej możliwości postępujemy podobnie jak w przypadku hodowli poza-doniczkowej: okrywamy drzewo z użyciem papieru falistego, maty trzcinowej, agrotkaniny lub kopca z torfu i kory.
Węgierka Zwykła podobnie jak większość odmian drzew owocowych wymaga przycinania, dlatego w okresie pierwszej wiosny od posadzenia (niezależnie od jego terminu) w razie braku rozgałęzień obcinamy przewodnik na wysokości 80 cm nad glebą. Ewentualne pędy boczne skracamy z kolei o połowę (w przypadku ich obecności przewodnik obcinamy 30 cm nad najwyżej położoną gałęzią). Zabieg przywraca równowagę pomiędzy systemem korzeniowym a częścią nadziemną śliwy i pomaga jej zaaklimatyzować się w nowym miejscu. W kolejnych latach przeprowadzamy cięcie formujące koronę, którego przebieg uzależniony jest od formy pokroju, jaką docelowo zamierzamy uzyskać (najbardziej polecanymi typami są tzw. wrzecionowy oraz szpalerowy ze względu na wysoki stopień prześwietlenia i niewielką rozpiętość). Po ukształtowaniu korony dokonujemy już jedynie cięć sanitarnych, usuwając wszystkie uszkodzone, porażone chorobami i rosnące nieprawidłowo pędy.
Przycinania dokonujemy wyłącznie w dni pogodne (słoneczne i bezdeszczowe), a po jego dokonaniu zabezpieczamy powstałe w jego wyniku rany z użyciem maści ogrodniczej.
Odmiana należy do grupy deserowych, a jej owoce znajdują zastosowanie przetwórcze i wykorzystywane są produkcji rozmaitych kompotów, dżemów, przecierów oraz susz, a także jako dodatek do ciast, potraw i deserów. Drzewo rekomendowane jest zarówno do uprawy amatorskiej w przydomowych ogrodach, na tarasach i balkonach jak i do hodowli towarowej.
Odmiana: późna
Dojrzałość zbiorcza: połowa września - początek października
Dojrzałość konsumpcyjna: zaraz po dokonaniu zbioru
Pochodzenie: Prawdopodobnie Azja Mniejsza / nieznane
Nazwa łacińska: Prunus domestica "Węgierka zwykła"
Szacunkowa wysokość jaką osiągnie roślina za 7 do 10 lat przy przeciętnych warunkach środowiskowych.
